First impression!

Hallo allemaal!

Het voelt als een eeuwigheid geleden dat we vertrokken vanuit Nederland. Niets is echter minder waar, want we vertrokken de 10e, en het is nu de 12e. En waar moet je zo’n verhaal dan beginnen?

De reis naar Malawi toe is gelukkig goed verlopen. Alhoewel het kostte wel wat moeite al met al. Carolines koffer bleek veeeeelste zwaar te zijn (1 kilo haha) en daarom belandde de satésaus maar in Sannes koffer. We maakten een overstap op Kenya airport, waar we denken gecontroleerd te zijn op het coronavirus. In ieder geval probeerden ze onze temperatuur te meten met een soort scanner dicht bij ons oor.

We mochten gelukkig door, en toen wachtte ons een tussenstop van 6 uur. Dat was wel erg lang en erg vermoeiend, aangezien we de hele nacht niet geslapen hadden. Om 14:00 ongeveer kwamen we aan op het vliegveld van Malawi, waar we wederom een formuliertje moesten invullen of we klachten hadden die konden duiden op corona-besmetting. Ook moesten we ons visum regelen, en door de paspoortcontrole. Hier kregen we allemaal een andere stempel op ons paspoort, en moest de één al zijn vingerafdrukken afgeven, waar de ander bijna in één keer door kon lopen. Het lijkt er dus op dat ze dat niet zo nauw nemen. Op het vliegveld wachtte iemand ons op om ons naar ons logeeradres te brengen. We moesten echter nog een klein uurtje wachten, want er moest nog een drietal studenten van de UK met ons mee. Ondertussen probeerden we een Malawiaanse SIM-kaart te regelen. Rond 16:00 vertrokken we in de ambulance van het ziekenhuis richting Lilongwe om boodschappen te doen, om daarna verder te reizen naar NKhoma. Maar eerst moesten al onze koffers nog mee. Gelukkig waren er een paar aardige mannen die samen met de chauffeur de koffers op het dak tilden. Wij waren helemaal onder de indruk dat ze dit voor ons wilden doen. Funfact: nadat alle koffers op het dak waren vastgebonden, bleek dat we toch wel een ‘tip’ moesten geven. We hadden net contant geld gepind, maar de kleinste briefjes waren ongeveer 2,50 waard. We twijfelden of dat genoeg was, maar hebben uiteindelijk dat gegeven. Bleek achteraf dat dit ongeveer een dagloon was! Hahaha, nouja, dat konden wij ook niet weten. Toen alle koffers op het dak waren vastgebonden, konden we dan eindelijk in de ambulance plaatsnemen, om vervolgens ongeveer twee tot drie uur in de auto te zitten (lees: hobbelen en schudden, met slapende billen, benen en voeten). Wat een indrukken krijg je tijdens zo’n reis! Aan de ene kant zijn we enorm happy met het heerlijke weer hier en de prachtige uitzichten. Tegelijkertijd is het enorme chaos, overal lopen en fietsen mensen en we worden voor ons gevoel enorm aangestaard.

Eenmaal aangekomen bij het Guesthouse, waar we de komende 4 weken zullen verblijven, werden we hartelijk ontvangen door Rick en Ruby (eigenaren van het Guesthouse). We waren doodop van onze reis, dus we hebben snel wat eten gemaakt, gedoucht en daarna zo snel mogelijk naar bed. Maar niet vóór we iets hebben laten weten aan het thuisfront. Dat lukte bij Anne, Sanne en Gerlinda met wat moeite, maar bij Caroline lijkt de telefoon het niet te snappen. We hebben dus nu maar een hotspot gemaakt, maar dat is niet echt optimaal. We zijn wel blij met wat we hier allemaal hebben, en dat we uberhaupt contact kunnen maken met de andere kant van de wereld.

Vandaag, 12 maart, hebben we eerst maar eens lekker uitgeslapen. Na het ontbijt zijn we het dorpje wat gaan verkennen. Het voelt allemaal heel onwennig om hier te zijn. Ruby vertelde ons dat we vooral veel mensen moesten groeten en lachen, ook als ze ons aanstaarden. Dus dat deden we maar vol goede moed. We zijn het terrein van het ziekenhuis opgelopen, en hebben alvast kennis gemaakt met een aantal mensen. Anne werd door iemand begroet met een of andere gekke voetbox, vanwege het coronavirus, lachte de man in kwestie. De mensen zijn hier gelukkig heel vriendelijk. Anna, een Nederlandse vrouw die de stages hier regelt, vertelde dat de eerst dagen wat onwennig zullen zijn, maar dat we het gauw genoeg leuk zullen gaan vinden en zullen gaan wennen. Daar houden we ons maar aan vast!

Dat was het dan weer even voor nu, we houden jullie op de hoogte! Is het in Nederland nog lekker regenachtig?